• A Rede Rural Nacional entrevista a Antonio González Cabrera, médico de familia de San Pedro (Albacete), onde exerce desde 1980.
• Antonio recibiu recentemente o Premio "Política, Economía e Ciencias Sociais" 2020 pola súa defensa da sanidade pública nas zonas rurais.

Tras máis de 40 anos de exercicio como profesional sanitario en San Pedro, non ten pensado deixar de traballar, "mentres lle quede saúde".

Rede Rural Nacional: Como che gusta definirte a ti mesmo, Antonio?
Antonio González Cabrera: Como médico de familia rural. E fago fincapé nos aspectos rurais e familiares porque o medio rural facilita a proximidade co paciente. No meu caso, é algo moi vocacional, e aínda que ás veces me tenta a idea da xubilación, a verdade é que non teño pensado xubilarme.

RRN: Que fai que un médico recentemente licenciado con pouca experiencia se quede en Albacete ?
AGC: Quedei en Albacete precisamente para conseguir o posto. Cando cheguei, chamáranme para cubrir unha excedencia cun posto interino de 3 meses en San Pedro. O posto de interino alongouse, e unha vez que aprobei os exames e puiden escoller un posto, elixín San Pedro sen dúbida. En canto aterrei, decateime de que non se pode chegar a unha cidade só sendo médico. Tamén hai que atender outras necesidades da poboación. Por iso sentín a necesidade de converterme en alcalde da vila.

RRN: Que aportou esta experiencia á súa carreira como médico?
AGC: Como alcalde, aprendín que as cousas da vila pódense cambiar (rúas, beirarrúas, celebracións, etc.), pero non a mentalidade da xente. Por iso o máis importante é estar disposto a ofrecer un servizo social á xente. Sempre que teñas unha vocación social, podes alternar todas as cousas.

RRN: A pandemia e o confinamento cambiaron a percepción do mundo rural?
AGC: O medio rural ten os 4 elementos da natureza: lume, aire, terra e auga. As cidades son aquelas que están situadas no medio das vilas. Por iso carecen destes 4 elementos. E por iso a xente necesita saír e ver o ceo, poñer os pés na terra, respirar aire fresco... e isto atópano no campo, na natureza. A pandemia e o confinamento puxeron de manifesto a busca dos materiais máis esenciais.

RRN: Como médico/a, como estás a vivir o impacto da COVID-19 na túa cidade?
AGC: Eu persoalmente pasei por iso. E cando pasaba por diante, os veciños aseguráronse de que non me faltase comida. En absoluto. Mantendo as distancias e coidando, por suposto. Na consulta, respectamos os requisitos de EPI para os nosos pacientes, pero non perdemos o noso interese persoal neles nin nos nosos veciños.

RRN: Que aspectos observaches na túa carreira que determinaron por que a xente abandonou as aldeas?
AGC: Basicamente dous: servizos e transporte . Os tipos de servizos aos que podes acceder e a falta de transporte para desprazarte entre as cidades, o que che obriga a depender de coches, é o que fai que moita xente queira mudarse ao estranxeiro.

RRN: Que lle falta á saúde pública rural?
AGC: Na miña opinión, habería tres cousas. Planificación . Para saber que recursos se necesitan en cada localidade segundo o seu número de habitantes. No meu caso, non o vexo como unha cuestión de esixir recursos constantemente, senón de planificar, por exemplo, cantos médicos se necesitan en función do número de habitantes de cada pobo. Mentalidade . Ben, para ter éxito, un avogado pensa que o fará na cidade, igual que un médico. Ninguén pensa na idea de "triunfo" dentro dun pobo. Pero pódese facer. E atractivo . Que o médico quere quedar nunha aldea —porque ten servizos e transporte— e porque sente que se lle recoñece a autoridade como médico para crear lazos estreitos coa poboación.